Μπαίνεις μέσα στη σκέψη μου, σκέψη και προχωρείς
μ’ ένα ρίγος που με διαπερνά μέχρι θανάτου.
Δεν έχω δάκρυα. Έχω ένα τσακισμένο βήμα
ένα νεκρό πουλί κάτω από τις ελπίδες μου.
Απολιθώνεται η στιγμή, γίνεται μια ταφόπετρα
ακινητεί και σε σκεπάζει. Άνεμος και βροχή την πλένουν.
Μένω στο πλάι της. Ορφανός από τρυφερότητα
κι’ ούτ’ ένα φύλακα άγγελο δεν βλέπω γύρω
που θα ’ρθει με την παρουσία του να γράψει
τέλος στη γεύση της φθοράς που με τυλίγει.
Όμως απόψε, μέσα στην αγρύπνια μου, Μητέρα,
κατορθώνω να πιάσω το Θεό με τα χέρια του πένθους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια κοινωνία που εκδικείται δεν γίνεται πιο δίκαιη, γίνεται πιο πρωτόγονη
Η μεγάλη συμβολή του Θαλή του Μιλήσιου στα μαθηματικά και τον Πολιτισμό
Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ γράφει για την ενότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Άντον Τσέχωφ, «Ένας αριθμός»
Η «Αξία της Ζωής» της Τζέιν Άντερσον, μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε
Πολ Ελυάρ, η άσβεστη φλόγα της ελπίδας
Η μέθοδος Μπροντέλ: Διαβάζοντας αλλιώς την Ιστορία
Το Bolero του Ραβέλ έγινε 96 ετών- Δείτε τη μαγευτική Πλισέτσκαγια να το χορεύει (video)
Ο Ιωάννης Συκουτρής γράφει για το νόημα της ζωής
Ο Τάκης Παπατσώνης μπροστά σε ένα άσπρο, ελληνικό ερημοκκλήσι
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...