«Αν είναι νάρθη, θεναρθή», του Κώστα Ουράνη

Δεν ωφελή να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού, 

και μετα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,

αν είναι νάρθη, θεναρθή, χωρίς να νιώσης από πού, 

και πίσως σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα,

θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυο,

τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε, 

κι όταν γελώντας να της πης θα σε ρωτήση: ποια είμαι γω;

απ΄της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβης ποια ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι νάρθη, θεναρθή.

Κλειστά όλα νάναι, θα τη δης άξαφνα μπροστά σου να βρεθή

κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ' αγκαλιάση!

Ειδέ, κι αν έχης φωτεινό το σπίτι για να τη δεχθής,

και σαν φανή τρέξεις σ' αυτήν, κι εμπρός στα πόδια της συρθής, 

αν είναι νάρθη, θεναρθή... αλλιώς θα προσπεράση!...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Η Έλλη Λαμπέτη έκανε πάντοτε κάτι αναπάντεχο...

«Περίμενα» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου

Ο Πάμπλο Πικάσο μιλά για την τέχνη, τη ζωή, τη ζωγραφική, τον Ραφαήλ...

Πώς το χρήμα νίκησε το σκάκι: Η περίπτωση του Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα