Για όποιον θέλει να ενώνει τις τέλειες των γεγονότων και να βλέπει τη συνολική εικόνα στρατηγικής, οι κινήσεις απόπειρας αλλαγής εικόνας ξεκινούν αμέσως μετά τη συνάντηση Τσίπρα - ΓΑΠ. Γραμμή στην εκπρόσωπο του κόμματος Πόπη Τσαπανίδου για ήπιους τόνους στο debate με τον ομόλογο της ΝΔ Γιάννη Οικονόμου, κεντρική συνέντευξη στο κυριακάτικο Πρώτο Θέμα (της αλλαγμένης ιδιοκτησίας) που ο Παυλάρας αποκαλεί Πρώτο Φλέμα, αρνητική τοποθέτηση πρώτη φορά για τον Κ. Καραμανλή, χτίσιμο υποδομής για αλλοθοποίηση πεπραγμένων διακυβέρνησης ΓΑΠ, αποκήρυξη παραληρηματικών τοποθετήσεων τύπου Πολάκη.
Ο ίδιος ο Τσίπρας μόνο να κερδίσει έχει από αυτή τη στρατηγική. Καταρχάς προσβλέπει σε βελτίωση των εκλογικών του ποσοστών με άλωση τμήματος του ΠαΣοΚ κυρίως στις δεύτερες και πιο πολωτικές εκλογές. Στο σενάριο της καθαρής ήττας, αν ακολουθούσε πολιτική γραμμή Πολάκη δεν στεκόταν την επόμενη ημέρα. Οι πιο κεντροαριστεροί θα τον κατηγορούσαν για αδράνεια αποδοχής της ενώ οι οπαδοί της για δειλία υιοθέτησης πιο ξεκάθαρης επιθετικής στάσης. Με τη νέα προσωπική στρατηγική του προσβλέπει στην ενσωμάτωση του στην επίσημη κεντροαριστερά με το όλον Σύριζα ή με όσους επιλέξει. Το έχει εξάλλου έμμεσα πει πολλές φορές ότι δεν βλέπει κανέναν σοβαρό αντίπαλο στο χώρο αυτό. Ούτε τον ανησυχεί η συγκρότηση ενός σκληροπυρηνικού εναλλακτικού αριστερού πόλου μεταξύ του ίδιου και του ΚΚΕ. Τους μέτρησε αυτούς τους χώρους τα τελευταία 8 χρόνια και ξέρει ότι η δεξαμενή αυτή δεν δίνει κυβερνητική προοπτική. Και ο Τσίπρας ενδιαφέρεται μόνο για την εξουσία και όχι για την όποια «καθαρότητα» θέσεων ή για γραφική επαναστατικότητα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η στρατηγική αυτή επιβεβαιώνεται και από τη μηδενική συνέχεια που είχε η άλλη πρόσφατη συνάντηση του, εκείνη με τον Αντώναρο. Ο Τσίπρας ξέκοψε και τον πούλησε με απόλυτη ευκολία όχι μόνο γιατί διαπίστωσε ότι δεν έχει να του προσθέσει παρά το σαρκίο του αλλά και γιατί επί της ουσίας, για διαφορετικούς λόγους προσωπικών εμπαθειών και εμμονών, τη στρατηγική Πολάκη του πουλούσε και ο Ευάγγελος και μάλιστα με ακόμη πιο γραφικό ύφος. Άσε δε που ό,τι του εισηγήθηκε ως «μεγάλες στρατηγικές κινήσεις» (όπως η θεατρική ιστορία με τον κενό ουσίας περιεχομένου λευκό φάκελο on camera και την καταστροφική εκ του αποτελέσματος πρόταση μομφής) τον έφεραν σε ακόμη δυσχερέστερη εκλογική θέση.
Σε αυτό το ταγκό υπάρχει και η πλευρά ΓΑΠ. Ο όποιος γνωρίζει ότι ο Τσίπρας δεν τον εκτίμησε ξαφνικά, ούτε θα δυσκολευτεί να πουλήσει και αυτόν στην επόμενη στροφή αν αυτό τον εξυπηρετεί αλλά, στα 71 του πλέον και μετά από οδυνηρές προσωπικές ήττες, αναζητά απεγνωσμένα ευκαιρία συμμετοχής σε μία τελευταία νίκη ή έστω κάποιο παράθυρο βελτίωσης της υστεροφημίας του. Οπότε θεωρεί ότι αξίζει το ρίσκο του.
Εκείνος που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι έχει καταλάβει πλήρως τΙ γίνεται είναι ο Ανδρουλάκης. Μοιάζει να έχει μία στάση τύπου «χαμένος είμαι που είμαι, δια των στρατηγικών των άλλων ίσως βρεθώ και εγώ σε κάτι πιο μετρήσιμο με κάποιο ρόλο».
ΥΓ: απρόοπτο αγκάθι στο ύφος που θέλουν να χτίσουν οι δύο χορευτές του ταγκό μοιάζει να είναι η καταδίκη Παππά. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να τον αποκηρύξει και ο ΓΑΠ ακόμη και αν θέλει να παραστήσει ότι δεν βλέπει δεν θα μπορέσει να το προσπεράσει τόσο εύκολα γιατί οι ψηφοφόροι της σοσιαλδημοκρατίας και της δημοκρατικής κεντροαριστεράς δεν είναι διατεθειμένοι να συστρατευθούν με οπαδούς του δόγματος περί πουλημένων Αρεοπαγιτών και δικαιοσύνης κατά το δοκούν.
Σπύρος Σταυρίδης- fb
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...