της Αρετής Γεωργιλή
Ο Albert Camus δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τη μέρα των γενεθλίων του και εμείς δεν αγαπάμε καθόλου τη μέρα που άδικα τον χάσαμε. Ηταν 4 Ιανουαρίου που το αυτοκίνητο του εκδότη και στενού του φίλου Gallimard ξέφυγε από την πορεία του, έξω από το Βιλμπλεβέν και εκείνος ήταν μόλις 47 χρονών. Ήταν όμως ένας "ευτυχισμένος θάνατος".
Ένας θάνατος του οποίου προηγήθηκε μία έντονη ζωή, όπως ακριβώς την ήθελε, όπως ακριβώς είναι, μια ζωή που έζησε με όλες του τις αισθήσεις, τα πάθη, τους πόθους και τους μεγάλους έρωτες. Γιατί, "δεν υπάρχει ευτυχία" έλεγε "αν τα πράγματα που πιστεύουμε είναι διαφορετικά από τον τρόπο που ζούμε". Αν συμβιβαζόμαστε στη μετριότητα, αν συνεχώς αναζητούμε κάτι και ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημέν@ με αυτά που μας κρατούν πραγματικά ζωνταν@... "Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα «μεγάλα προβλήματα» από συνήθεια».
Πολλοί τον κατέκριναν ότι θεοποιεί τα ευτελή και παραγνωρίζει τα ανώτερα. Όμως ο ίδιος απαντούσε στους επικριτές του: «Αν υπάρχει αμαρτία εναντίον της ζωής, αυτή ίσως δεν συνίσταται τόσο στην απελπισία του ζην όσο στην ελπίδα για μια άλλη ζωή, και στην αποφυγή του μεγαλείου αυτής που ζούμε».
Άλλοι τον κατηγόρησαν για αδιαφορία για τον πόνο της ζωής. Κάθε άλλο. Ισως υπήρξε ο μεγαλύτερος ανθρωπιστής και αγωνιστής της καθημερινότητας ανάμεσα στους διανοητές της εποχής του.
"Δεν έχω ιδέα τι με περιμένει, ή τι θα συμβεί στο τέλος. Για την ώρα, γνωρίζω μόνο το εξής: υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι εκεί έξω και έχουν ανάγκη τη φροντίδα μου» λέει ο κεντρικός χαρακτήρας από την Πανούκλα (εκδ. Καστανιώτη).
Αυτός ήταν. Ένα πολύτιμό μέρος και της δικής μου ζωής και σκέψης.
Διαβάστε τον.
Fb
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...